بازگشت
درد هجرت
محمد شفیع بیان محمد شفیع بیان

 

فلک بیوفا و طالع من بیشتر از ان است

           مرا زیستن بدینسان بس کار ګران  است

اګر یکی بیوفا میبود عیبی نمیداشت 

           بشانه بردن هردو کاری بس ګران است

ندارم  چاره  زهر دو جز صبوری 

             صبوری کردن هم  خواری  جان است

مهاجر  را یکی  هم  بیغم   ندیدم   

              مګر غم  دلی من   صد  چندان  است

ز روزګار خویش ګویم  یا فراق وطن  

           که درد هر دو بجانم  هر  زمان  است

بهجرت  رخت   بستیم  ز میهن  خویش   

           تو ګوهی که هجرت کاری اسان است

زجنګ و خونریزی  بس بسیار دیدم   

         سراپای وطن همه بر خاک یکسان است

خدایا ! خانه  و کاشانه  ملت  افغا ن   

       چرا ؟ یکسربه زمین ریخته ویران است

زهر خانه اش  نوحهء غم  برون  اید

      اګر ګوشی شنوا نیست  ګوش کران  است

خدایا چاره ای کن بر مظلوم ملت ما  

        که بهرسو ز خون جویی  روان  است

زغم هایم  یکی غمی  میهن   ماست   

       زبعد وطن غم های  دګر فراوان   است

بدرد وطن سوختیم بهجرت هم سوزانیم  

     ز بد روزګار هر که بهرسو روان  است

کسی رهء پاکستان وایران را ګرفتند 

          کسی را خیال  راه  ملک  المان  است

کسی  به  امریکا  و کانادا   رسیدند   

       کسی را هم به اروپا جای و مکان است

بعضی زبی وطنی وغربت  ناله  دارد   

      هست اندکی در اینجا خوش وخندان است

در این غم همه شریک و همه همنوایم    

       انکه راستین  بوطن و  ملت  افغان  است

عزیزان درد  روز ګار و درد غربت ما    

      بهر ملکی که باشیم همګی  یک سان است

ای هم وطنان وای عزیز، صاحب نظران

        عذر خواهم اګر نقصی  در میان  است

نه  شاعرم و نه هم در حد قلم و ادب  

    این چکیده دردیست که در خور بیان است

ار سهو  و خطای است معذورم  کنید 

        میدانم درد شما بیشتراز درد مان  است

هر چند ز کوتایی قلم  پر دازی  کردم 

   چیزیکه عیان است چه حاجت به بیان است

هریک بنوبه خویش دردی زدل ګفتند  

     این ناله  ز درد دلی بیچاره (بیان) است

دنمارک  اکتوبر ۲۰۰۴

 

رویا

ترا من یک  شبی در خواب و دیدم

سر و جانم  را  دراضطراب  دیدم

دلم  می خواست  بتو چیزی  بګویم

زبخت بد شدم بیدار زخوابم  پریدم

چو بیدار ګشتم  من ازخواب شرین

بجز تلخی  فراق  دګر چیزی ندیدم

مرا  بهتر همان بود درخواب مردن

ولیک بکام  دلی خویش می  رسیدم

امید  وصل  تو در زندګی ام  نیست

شدم  غافل  به  عشق تو دل  ګزیدم

 امید و ارزو بسیاردارم در زندګانی

چرا عمریست  که انتظار تو کشیدم

زپیشم چو اهوان وحشی  رم  کردی

بد ست خود این  مصیبت ها خریدم

بشبهای هجران وقتی  یادم  می ایی

 امیدم   را  دګر ز  خوابیدن  بریدم

قصه جور و جفای  ترا  کردم   بیان

چون تو بی مروت یاری کمتربدیدم 

 

۰۵—۱۲—۰۹


January 2nd, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان